Najstarsza porada RPG-owa w życiu...

Myślę, że każdy kto gra w RPG od jakiegoś już czasu, lecz nie od zarania dziejów i początków tego hobby w Polsce - mógłby się podzielić podobną historią. No chyba, że miał bogatego wujka w Stanach, który przysłał mu podręcznik do pierwszej edycji D&D, lub grał na zasadach Jacka Ciesielskiego z magazynu "Razem" - wtedy nie ma o czym gadać...

Każdy RPGowiec ma we wspomnieniach jakiś jeden konkretny moment od którego liczy lata doświadczenia w graniu (bądź prowadzeniu) by z dumą większą niż z obronionego magistra porównywać się z innymi mierząc w ten sposób na metaforyczne parówy. Co więcej, w pewnym momencie niektórzy z nich orientują się, że z hobby mieli styczność nawet wcześniej - możliwe, że znajomy zapraszał na sesję, czy koledzy opowiadali o przygodach z ostatniej kampanii, nastoletni kuzyn prowadził sesję Oka Yrrhedesa nieopierzonym i niewinnym jak dzierlatka przed pierwszym okresem młodszym krewnym, czy (tak jak było to w moim przypadku) grali w PBeMa...

I wtedy można zachować się różnie. Można dla przykładu doliczyć sobie te lata do doświadczenia i twierdzić, że grało się w RPG "before it was cool"... Albo można podzielić się zabawną anegdotą.

PBeM, którego nazwy już nie pomnę ("Archipelag Ciemności" czy jakoś tak...) był osadzony w realiach Gwiezdnych Wojen. Słowa "RPG" czy "gra fabularna" w ogóle się tam nie pojawiały. Zresztą, nawet gdyby się pojawiły, to i tak nic by mi nie mówiły, bo to było w czasach kiedy odpalając "Baldur's Gate" i  widząc logo "Advanced Dungeons and Dragons" stwierdzałem "o! będą smoki... spoko." Kolega, który mnie w to wciągnął, wytłumaczył mi jedynie, że tworzę postać, piszę maile (i sam dostaję codziennie wiadra spamu, które czytałem z wypiekami na twarzy) i biorę udział w zbiorowym tworzeniu opowieści.

Szybko zorientowałem się, że rozgrywka ma ścisłą strukturę. Są reżyserzy snujący swoje wątki i aktorzy dający się prowadzić i zaskakiwać. Zgłosiłem się do moderatorów chcąc zostać Mistrzem Gry (o ironio - słowa te nic mi wówczas nie mówiły) i poprowadzić swoją przygodę tak by inni odkrywali jej tajemnice.

Pamiętam, że gracze spotkali się w gabinecie jakiegoś senatora na Coruscant. Ten zlecał im jakąś misję na zlecenie Nowej Republiki (akcja działa się mniej więcej w okresie początków inwazji Yuuzhan Vong), po czym na chwilę wyszedł po jakieś papiery. Wtedy opisałem graczom pomieszczenie zwracając uwagę na gigantyczny obraz wiszący na ścianie obok którego była klawiatura z numerami do wpisywania kodów. W kolejnych mailach zwrotnych nie dostałem informacji, żeby gracze się tym zainteresowali, grzecznie czekali na senatora. Napisałem jeszcze ze dwa albo trzy maile coraz mniej subtelnie sugerując, że obraz jest podejrzanie duży, a ściany w tym miejscu są dziwnie grube i zagięte pod dziwnymi kątami, poza tym kto montuje zamek kodowy obok obrazu. Fabuła intrygi, którą zaplanowałem była taka, że za obrazem był tajny pokój, gdzie były wskazówki jakoby senator miał nie do końca czyste intencje, a misja graczy była pułapką... BARDZO mi zależało na tym, żeby gracze się zainteresowali tym pomieszczeniem...

I wtedy właśnie moderator przerwał tę farsę wysyłając do mnie maila ze słowami, które wywarły na mnie tak mocne wrażenie, że pamiętam je do dziś: "...ty jesteś Mistrzem Gry, a nie niańką..."

Prowadzić graczy za rączkę i po sznurku za wszelką cenę ratując scenariusz oduczyłem się na trzy lata przed tym, jak zacząłem grać i prowadzić w RPG.

.

Pozwólcie umrzeć geniuszowi...

W zeszłym tygodniu przeczytałem artykuł o krzykliwym, przewrotnym i przyciągającym wzrok tytule "Tolkien znów publikuje". Coś tu nie gra. Dla niezorientowanych szybkie przypomnienie - autor "Władcy Pierścieni", prekursor fantastyki baśniowej, profesor Oxfordu, brytyjski znawca literatury i mitologii zmarł 2 września 1973 roku... Jakim cudem może zatem publikować?

Wydana niedawno "The story of Kullervo" jest najmroczniejszym dziełem w dorobku pisarza. Powieść została zainspirowana fińskim poematem "Kalevala" i opowiada o losach chłopca trafiającego do niewoli czarnoksiężnika - mordercy rodziców bohatera. Jest to opowieść o żądzy zemsty i kazirodczym związku. Kullervo, niczym mitologiczny Edyp, w wyniku niefortunnego zbiegu okoliczności zakochuje się we własnej siostrze... Jest to pierwsza powieść pisarza spisana w 1915 roku.

I tu właśnie odczuwam swego rodzaju zgrzyt. Wielokrotnie spotykałem się ze stwierdeniami, że pisarze do wielkości (a czasem zaledwie do "wydawalności") dochodzą latami, że ćwiczą pióro, że pierwszą powieść (lub kilka pierwszych) pisze się do szuflady. Ktoś dobrał się do szuflady Tolkiena i stwierdził, że żerując na jego zdobytej przez lata sławie i znanym nazwisku nieźle zarobi... To, że reputacja pisarza może zostać nadszarpnięta, a fani miast "wszechogarniającego praojca fantastyki" zobaczą w Tolkienie ułomnego, raczkującego w narracji, początkującego pisarza jest już nieistotne. Martwy jest. Nie poskarży się.

Może się mylę... Chciałbym się mylić! Może Tolkien urodził się geniuszem i nigdy nie musiał ćwiczyć warsztatu pisarskiego. Ale z drugiej strony miał całe 58 lat by zanieść książkę do wydawcy. Nie wiadomo, czy tego przypadkiem nie zrobił i pozycja nie została z jakichś powodów odrzucona... A może nigdy tego nie zrobił, ponieważ dzieło nie spełniało jego oczekiwań, nie było ukończone, czy dopieszczone do satysfakcjonującego go standardu.

A'propos dzieł nieukończonych - "Korona Pasterza" Terry'ego Pratchetta zostanie wydana 10 września tego roku. Pisarz nie zdążył jej ukończyć przed śmiercią. Zdaniem jego sekretarza - książka jest kompletna w 90%. Staram się nie zdradzić wydarzeń, ale niedawno w jednym z wywiadów przyjaciel autora Neil Gaiman opisał scenę, którą Pratchett chciał umieścić w książce, ale nie zdążył: Śmierć przychodzi po jedną z ważniejszych postaci cyklu kiedy ta mówi "Odchodzę teraz, ale na własnych warunkach". Powieści Pratchetta cechuje subtelna satyra współczesności zawoalowanej w fantastyczną otoczkę fikcyjnej baśniowej rzeczywistości. Także i te słowa miały być ważną i bliską autorowi alegorią - ten bowiem cierpiąc od siedmiu lat na rzadką odmianę Alzheimera walczył o prawo do eutanazji.

Gaiman zdradził także, że jego przyjaciel chciał by cała nieukończona twórczość i komputery zostały rozjechane walcem na środku ulicy. Nie dość zatem, że wydano dzieło niekompletne, którego autor nie zdążył dopiąć na ostatni guzik, pozbawione najjaśniejszej iskry i ostatniej riposty autora to jeszcze pogwałcono jego ostatnią wolę. Martwy jest. Nie poskarży się. Ktoś zarobi.

Z lękiem czekam na dzień, w którym gruchnie wieść, że w czasie renowacji piwnicy kamienicy, w której onegdaj mieściła się ulubiona kawiarnia Edgara Allana Poe, odnaleziono brudną od kawy serwetkę zapisaną drobnym zawijastym pismem. Od razu znajdzie się wydawnictwo, które będzie chciało to wydać, od razu znajdą się ludzie wyciągający rękę po należny im spadek, czy znaleźne, od razu pojawią się artykuły o krzykliwym tytule "Edgar Allan Poe znów publikuje"... A na półce w księgarni pojawi się broszurka, gdzie w miejsce nazwiska autora zostanie wpisane: "Prawdopodobnie Edgar Allan Poe" a w miejsce tytułu "Częściowo odszyfrowane zapiski z brudnej serwetki znalezionej w zatęchłej piwnicy"...